مدح و شهادت امام جواد علیه‌السلام
حـجّـت کـبــریـا امــام جــواد کـعــبـۀ انــبــیــا امــام جــواد قــبــلــۀ اولــیــا امــام جـــواد بــابـی انـت یـا امـــام جـــواد بــابـی انـت یـا امـــام جـــواد تـو ابـالهــادی و ابـاالکــرمی تـو کــلـیـم‌الـلـه مـسـیـح دمـی تو مقام و تو حجر، تو حرمی تـو مراد همـه، تـو باب مراد بــابـی انـت یـا امـــام جـــواد تــشــنــۀ کــوثــر ولای تـوأم سرفـرازم که خـاک پای توأم سـائـلـم؛ ســائـل گــدای تـوأم دامنت را ز کف نخـواهم داد بــابـی انـت یـا امـــام جـــواد نـــالــه و اشـــک و آه آوردم گـرد عـصـیــان ز راه آوردم بــه حــریــمــت پــنـاه آوردم کـرمت را نـمـی‌بــرم از یــاد بــابـی انـت یـا امـــام جـــواد تـو ز عــالـم گـره‌گـشـایـی تو تو امـامـی، تو رهـنـمـایی تو تـو عــزیـز دل رضـایـی تـو که رضا بر لب تو بوسه نهاد بــابـی انـت یـا امـــام جـــواد ای به دست تو باز، مشکل من یـاد رویـت چـراغ محفـل من کـاظمـیـن تــو قـبـلــۀ دل من کعـبۀ دل ز جـان سلامت بـاد بــابـی انـت یـا امـــام جـــواد تـو جـوادی و سـائـلـت عـالـم کـمـتـرین سـائـل درت حـاتـم ای فــدای کــرامــتـت گــردم قـدر من کم، عـنایت تـو زیاد بــابـی انـت یـا امـــام جـــواد تو جـواد و پـدر امـام رئـوف جود کرده به خاک پات وقوف لطفت افزون‌تر از حروف و الوف بلکـه وصفت فراتـر از اعداد بــابـی انـت یـا امـــام جـــواد حیف کز حق خود شدی محروم مثـل اجـداد طاهـرت مـظلـوم کرد یارت ز زهر کین مسموم شـرر زهـر در دلــت افــتــاد بــابـی انـت یـا امـــام جـــواد تو که سرو ریاض دین بودی تو که خود باغـبان دین بودی در امامـان جـوان‌تـرین بودی از چه شد یار مار و زهرت داد؟ بــابـی انـت یـا امـــام جـــواد تو که بر جسم دین روان بودی تو که توحیـد را نشـان بودی به چه تقصیر تشنه جان دادی؟ رفت آهـت بـر آسمان ز نهاد بــابـی انـت یـا امـــام جـــواد دل میثم هماره سـوزد از این کـه نـهـادنـد ای ســلالـۀ دیـن بدنت را ز کین به روی زمین مثـل جـدت حـسیـن از بـیـداد بــابـی انـت یـا امـــام جـــواد |